Bir Fobiden Nasıl Kurtulursun ?

Denenmiş Doğaçlama Fobiden Kurtulma Yöntemi

   Alman turistlere rezil olduğumuz fobi problemini daha önce anlattık. Sıra geldi bendeki fobiye.

Bende şimdi olmayan eskiden sahip olduğum fobim neydi ?


Fobinin ne olduğunu anlamamı mümkün kılan şey örümcek korkumdu.


Tam olarak fobiydi. Hayatım felç olur günümü yaşamaz uyku uyuyamaz ayağımı yorgana uzatamazdım. Hiç aklıma düşmesin diye dua ederdim. Duşta gözümü kapatamaz aklıma geldiği anda banyodan acele çıkardım. Ayakkabımı giyemez ne yapacağımı bilemezdim. Soğuk bir ter boşalan vücudum kasılır kalırdı.


İlkokulda başladı. 7 yaşımda bu korkuyla tanıştım. Nasıl başladı, ilk nasıl farkettim hatırlamıyorum. Anlattığımda bir şey yapmaz böcek işte derlerdi. Evimizde bir sağlık


                                                                                                                                       


ansiklopedisi vardı. Fobileri anlatan başlığında tam sayfa bir resim vardı. Bir kız suratı yanağında bir tarantula duruyor. Bu resmi ilk gördüğümde felç olmuştum. Salona girdiğimde ilk baktığım yer kitaplık olur salondan işimi görür hızlıca çıkardım. Sürekli perdelere bakar perdede bir örümcek görmemeyi umut ederdim. Elimi cebime sokamazdım. Örümcek kelimesini yazı olarak yazamaz yazılmış halini gördüğüm sayfayı derhal elimden bırakırdım.

Ortaokula kadar bu korku artarak sürdü. Beni çok ama çok rahatsız etmeye başladı. Bütün büyüklerime anlattım. Hiçbiri bunu anlayamadı. Böcek korkusu olarak algıladılar. Anneme sağlık ansiklopedisindeki fobi kısmını okumasını bunun korkudan farklı bir şey olduğunu bile söyledim. Sonuç alamadım.

Plastik örümceklerle, bu korkumun farkına varan arkadaşlarım beni çok korkuttu. Nasıl felç olduğumu bunun korkudan öte bir şey olduğunu hiç anlayamadılar. Çok garip bir duruma doğru gittiğimin farkındaydım çocuk aklımla.


Nasıl mı kurtuldum ?


Bir gün ablamın, hayatımda gördüğüm en gerçekci, tam da sağlık ansiklopedisindeki tarantula gibi iri, tüylü, plastikten öte bir örümcekle eve geldiğini gördüm. Lastik gibi bir malzemedendi ama çok gerçekciydi.


Bu fobimin ablam da pek farkında değildi. Ancak korktuğumu söylediğim için saygı gösterip bir yerlere saklıyordu. Ancak artık hiç aklımdan çıkaramaz oldum. Evin bir yerinde o örümcek vardı. Bunu biliyor olmak uyumamı da engelliyor kazara uyudu isem gecenin ortasında uyanmamı da sağlıyordu. Artık bıkmıştım.


Aklıma düşüp uyumadığım bir gece kalkıp salona gittim. Bir kaç saat içinde örümcek resmi olduğunu bildiğim ansiklopediye kitaplıktaki rafında kapalı ve dik durur halinde iken baktıktan sonra, nefesimi tutup, kendimi kaskatı sıkıp yerimden kalktım ve ansiklopediyi elime aldım. Kapalı halde epeyce elimde tuttum. Bütün ürpertime rağmen en sonunda ansiklopediyi açtım. 

Sayfaları çevirmeye başladım. En sonunda fobi kısmına geldim ve tarantulanın resmini açtım. 

Resme bir kaç saniyede olsa baktım.


Masaya bıraktığım gibi odama gittim. Ayağımı yorgana uzatıp burada örümcek falan yok diyerek tüm sıkıntıma rağmen ayaklarımı yorganın ucundan hiç çekmeden gözlerimi uyumak için yumdum. Ayaklarımın her yanında örümceklerin dolaştığını hissetmeme rağmen inatla ayağımı çekmedim. Hiç bitmeyecek sandığım bu kabus sabah uyanmamla son buldu. Bu şekilde uyumuş kalmışım.


Fobiden henüz kurtulamamıştım. Ama büyük bir aşama kaydetmiştim. Müteakip günler inatla örümcek resimlerine baktım. Deftere defalarca örümcek yazdım. Bir çok kereler sağlık ansiklopedisindeki örümcek resmine baktım. elimi değmeye başladım. Resmi yanağıma değdirdim. Bu çok büyük bir aşama idi.


1 ay kadar sürdü bu bilinçsiz seanslar. Sonunda ablamın eve getirdiği örümceği durumu kendisine anlatıp odama koymasını rica ettim.


O örümcekle aynı odada yaşadım bir kaç gün. Gece karanlıkta görebileceğim bir yere koydum. Başlarda elleyemiyor bir sopa yardımıyla yerini değiştiriyordum. 1 hafta da böyle bir seanstan sonra bu örümceği elime alabilir cebime koyabilir hale geldim.


Çok ama çok sevinçliydim. Sıra gerçek bir örümceğe gelmişti. Bunuda yaptım. Sokata bir ağacın birinden bulduğum örümceği bir kutuda eve getirdim. Elimi değdim. Küçük bir şeydi. Ama son nokta onunla geldi. Korku falan kalmadı.


Artık bir tarantulayı bile elleyebilirim. Hoşlanmam ama elleyebilirim.

Detaylarıyla yazmamın sebebi bu fobinin doktor tedavisi gerektiren bir şey olduğunu bilmemdendir. Fobiler insanın hayatını felç edebilir. Bu derdini kimseye anlatamayabilir.

Belki birine bir yardımı dokunur bu yazıların.



 29/03/2013   03:50 de yazıldı.  Bu yazının bulunduğu orjinal sitede konunun tamamını görüntülemek için tıklayın.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder